беш ёшли киши, шу пайтгача унинг ўзи номзодлик диссертациясини ҳимоя қилмаган. У қандай қилиб менга диссертация ёзиб беради? – деди сўзини якунлаб.
Анна Ивановна Амир Тўраевнинг гапларини бўлмасдан тинглади. Сўнгра:
– “Амир, сени руҳинг тушмасин, ўзбек тилидаги аризаларни таржима қилдирдик, рус тилидагилари ҳам бир тийинга қиммат. Эксперт комиссиясининг раиси, академик Александров менга сенинг илмий ишингни тасдиқлашга кўрсатма бериб, ҳар эҳтимолга кўра йигирма бир ёшлик диссертант билан бир учрашиб, суҳбатлашайлик деб, сени бу ерга таклиф этишни менга топширганди. Сен комиссиядан муваффақиятли ўтиб кетасан. Эсингда бўлсин, одам кўп, эртароқ келгин-а, сени биринчи чақиришади!” – деди кайфият билан ҳазил аралаш оҳангда.
Анна Ивановнанинг “…академик Александров сен билан қизиқаяпти…” деган гапи Амир Тўраевга янада масъулият юклагандек бўлди. Ўзида йўқ хурсандчилик билан билагидаги соатига қаради. Тушлик вақти ҳам бўлибди, хаёлидан ўтказди у. У ОАК биноси яқинида жойлашган “Пекин” меҳмонхонасининг ресторанига йўл олди. Овқатланиш залининг холироқ жойини танлаб ўтирдида, секин атрофига назар солди. Залнинг чап тараф бурчагида негадир одам гавжуму, қолган жойлар деяри бўш эди. Қандайдир банкет уюштиришган бўлишса керак, ўйлади у. Шунда ўша томондан қулоғига ўзбекча сўзлар ҳам эшитилгандек бўлди…
– Хўш, қандай хизмат бюрадилар, жаноб…, – Амир Тўраевнинг диққатини шундоққина тепасида тик турган официант йигитчанинг овози бўлди.
– Кечирасан, ҳали “менью”га қарамабман. Бу ерда қандай тантана бўлаяпти?
– “Сельская жизнь” газетасининг 50 йиллиги юбилейига ташриф буюрган ўзбекистонлик делегация аъзолари тушлик қилишаяпти, – тушунтирди официант.
Амир Тўраев стол устидаги “менью”га тезгина кўз югуртирди-да, ўзига маъқул бўлган таомга бюртма берди. Официант қўлидаги ён дафтарчасига нималарнидир ёзганича ундан узоқлашди. Қашқадарёдан ҳам кимдир келган бўлса керак, деган ўй билан у банкет давом этаётган стол томонга тикилди. Унинг нигоҳи ўзи томонга тикилиб турган чеҳраси таниш аёлга тушди. Қаердадир кўргандек. Сўнгра кафтини кўксига босганча аёлга салом берган бўлди. Аёл ҳам ўзига хос имо-ишора билан алик олгандек ҳаракат қилди. Амир Тўраев аниқ эслади. Бу аёл институтда ўзи билан бирга ўқиган собиқ курсдоши, ҳозирда Сурхондарё областьидаги қайсидир район ижроқўмининг раиси бўлиб ишлаётган Чиннихол Худоёрова эди. Самимий ва ақилли бу аёлни талабалик йилларида ҳамма ҳурмат қиларди. У фариштадек қиз, аъло баҳоларда ўқир эди.
– Ассалому алайкум, Амирбек, ўзингизмисиз? Учрашган жойимизни қаранг-а, Москванинг “Пекин” ресторанида! Бу ҳам бир тарихий воқеа! Хўш, бу ерларда нималар қилиб юрибсиз, курсдоши аъло?!
Амир Тўраев унга стол четидаги бўш стулни кўрсатиб, ўтиришга таклиф этди. Суҳбат давомида у Москвага келиш сабабларини Чиннихол Худоёровага тушунтирди. Бу орада делегация аъзолари ҳам қўзғалиб қолишди. Амир Тўраев курсдоши